STAIRWAY TO HELL - DEEL 2

In het eerste deel van dit tweeluik, beschreef ik de aanloop naar de Improvision Song Contest bij Boom Chicago. Daarin beloofde ik ook deel twee, over hoe ik tijd inruim om te herstellen van alle spanning en sensatie. Hoe de avond zelf was, bespreek ik uitvoerig met Remko van der Drift van het Instituut voor de Faalkunde in deze faalpodcast!

WHAT A NIGHT

Tjonge, wat een avontuur weer. Ik had me druk gemaakt in de aanloop over of ik wel goed genoeg zou zijn óp het podium. Maar het moment dat ik binnenstapte bij Boom Chicago, kwam daar nog een laagje bovenop: ben ik goed genoeg (lees: interessant, mooi, extravert, beheerst, grappig, gevat, gezellig, spontaan, toegankelijk, zelfzeker, onafhankelijk), om een plekje te vinden in dit gezelschap?

Oud ‘pest’-zeer werd getriggerd en vanaf dat moment maakte ik me veel minder zorgen over de kwaliteit van mijn liedje. Interessant toch? Hoe ons brein prioriteiten stelt?
# het brein richt zich op de grootste bedreiging.
Wat? Een nog grotere bedreiging?! YESMEM
Maar hoe herstel je daar dan van?

CINDYCONTEXT

Ik ben een emotioneel monster. Of zoals ‘de therapeut’ dan zegt: temperamentvol.
HEULE grote gevoelens en VEUL gedachtes daarbij. Of andersom en in wisselwerking met elkaar. Naast en/of door mijn temperamentvolle karakter, heb ik een matige emotieregulatie ontwikkeld. Mijn hypothalamus heeft of niet helemaal in de smiezen dat er meer kalmeringsstofjes nodig zijn, of kan simpelweg niet op tegen de hysterische amygdala met zijn grote angsten.

BEKAF

Na een optreden ben ik altijd bekaf. Ook na optredens met minder grote uitdagingen dan bij Boom. Maar het is ook mijn vak, dus ik moest om leren gaan met deze ‘handicap’. En hoewel het voor de meesten niet zo’n grote rol speelt, kun je je misschien herkennen in het proces. Zij het in minder hevige mate, zij het minder vaak. Wat doe je als iets in het leven veel van je vraagt? Ik ruim hersteltijd in. Letterlijk tijd, waarin ik niks te doen heb, om te kunnen herstellen. Waarvan dan?

HEAT OF THE MOMENT

Nou, om te beginnen van de adrenalinerush. Optredens, of andere ‘heat of the moment-prestaties’ zorgen voor een grote adrenalinekick. Je hart gaat sneller kloppen, spieren staan op spanning, je alertheid gaat omhoog, je brein functioneert beter. Mooi momentje tijdens Boom Chicago was nét na het optreden, toen ik nog kort geïnterviewd werd. Mijn hele lichaam trilde.

Hertjes hebben het ook, als ze bijna aangereden zijn. Ze moeten een tijdje trillen, om dat adrenalinepeil weer op normaal peil te brengen. Note to self: interview mensen nooit nét na een optreden.

Het kost je lichaam veel energie. Er zijn allerlei andere functies even on hold gezet, zoals je spijsvertering. Je hebt dus fysiek rust nodig om te herstellen. Slaap is daarvoor heel geschikt, zelfs essentieel. En lamballen. Niksen. Relaxen.

MAG JE NIKSEN?

Veel mensen voelen zich ongemakkelijk bij niksen. Het roept overtuigingen op als: ‘ik ben pas goed genoeg, als ik me nuttig maak’. Het roept bij mij altijd schuldgevoelens op naar mijn sociale netwerk. Ik kom het beste bij, als ik in mijn eentje ben: ‘Heb ik wéér geen tijd voor mijn ouders, wat een egoïst".

Deze overtuigingen komen het hardst oppoppen, als je moe bent. Én ze zorgen voor spanning ipv ontspanning, waardoor je dus niet uitrust. Positieve zelfspraak en het erkennen van de realiteit is essentieel. ‘Ik ben moe en de wereld heeft pas iets aan me, als ik uitgerust ben.’

SNEEUWBAL AAN EMOOOSIES

En dan komt het verwerken van de herinneringen en emoties. Natuurlijk was dat al aan de gang tijdens het fysieke uitrusten. Het herhalen van gebeurtenissen in je hoofd. De film nog eens afspelen.

De kunst is het, om dat er te laten zijn. Het is een deels onbewust proces. Vergelijk het met een sneeuwstorm in een glazen bol. Het voelt onrustig en ondoorzichtig. Je blik is wat vertroebeld. Scherp proberen te kijken naar ieder vlokje heeft nog weinig zin hier. Dat lukt niet. En het helpt al helemaal niet niet om nog eens te schudden. Om dat ene vlokje ook van de andere kant te kunnen bekijken. 0 points.

CONTROLEREN VAN CONTROLEBEHOEFTE

Ik vind dit het moeilijkste deel van herstellen. Ik ben geneigd mezelf op wilskracht te reguleren. Dat heb ik moeten leren, want het ging tenslotte niet vanzelf goed.
Veel is echter ook gebaseerd op (schijn)controle. Bij de positieve zelfspraak, om mijn gedrag te reguleren, heb ik daar nog wat aan. Maar bij het verwerken van emoties, moet ik mijn onderbewustzijn het werk laten doen. Dat voelt machteloos soms en dat roept gedachten op als: ‘Had ik maar…’ of ‘De volgende keer...’.

GEMENE DELER

Verbinding met anderen opzoeken en vertellen hoe het was, kan ontzettend helpen. Delen, gezien en gehoord worden is een helend fenomeen en laat geeft ruimte aan de stoom die er soms af moet. Zo lang je echt je gevoelens en gedachten kunt blijven delen, zonder oordeel, is het helpend.

Echter gemeen aan praten met anderen, is dat we onbedoeld toch gaan oordelen. We zoeken naar redenen voor fouten, praten ons gedrag recht of juist krom en voeden al die gedachten met goedbedoelde ‘goedkeuring’ of ‘afkeuring’. Dit ‘schudden van de sneeuw’ werkt weer averechts dus.

VOELTAAL

Wat mij helpt om niet in deze ego-taal te verzanden is letterlijk zeggen wat je voelt. ‘Ik voelde me…’ of ik benoem wat er in mijn lichaam gebeurde, zonder het te willen duiden waarom of waardoor het zo was. ‘Mijn adem was hoog en ik merkte dat ik mensen niet goed aan durfde te kijken’.

Niet iedereen kan op die manier te communiceren, omdat we in deze maatschappij geleerd hebben ons ego te voeden en overeind te houden. Oordelen, schaamte, schuld. Het helpt niks, maar we doen het toch. Mijn neiging is dan om me terug te trekken, maar dat is ook maar eenzaam. Ik oefen in het delen, met de mensen waar ik me veilig bij voel. Bij wie ik erop durf te vertrouwen dat we van dat ego weg blijven.

STRATEGO

Wat vervolgens het beste werkt is voor iedereen anders. Voor sommigen is sporten een heel fijn middel, om dat onderbewustzijn het werk te laten doen. Ik ben fysiek vaak zo uitgeput, dat ik beter niet kan sporten. Voor mij is traag wandelen een uitkomst. Uren langzaam lopen, in het bos of aan de Waal. Maar zoek je eigen strategie: in de tuin werken, poetsen, puzzelen, dansen of muziek luisteren. Van die dingen waar je je brein de gelegenheid geeft om zich licht te focussen op iets anders. Zonder dat het nieuwe ‘ingewikkelde’ gevoelens en gedachten oproept.

WEDERGEKEERD

En als de rust dan is wedergekeerd; je kijkt weer helder uit je oogjes en hebt weer wat energie opgebouwd, dan komt wat mij betreft het interessantste stuk. REFLECTEREN!

Ik weet het… ik sla er in door. Ik reflecteer vaak te vroeg, als ik nog aan het verwerken ben. STERKER nog, ik reflecteer terwijl ik in een uitdagende situatie mezelf probeer te handhaven. ERGER NOG, ik reflecteer al op wat ik geneigd ben te doen, als het nog niet eens aan de hand is. Dit raad ik iedereen af. Wederom een vorm van schijncontrole.
Het levert een druk hoofd op en weinig resultaat. Leef liever.

LIEVER LEVEN

Achteraf reflecteren is wel zinvol denk ik. En interessant! Zeker als je je wilt ontwikkelen in je persoonlijk leiderschap. Wat gebeurde er nou eigenlijk? Hoe voelde ik me, wat dacht ik en hoe reageerde ik erop? En wat heeft me geholpen? Wat zou me de volgende keer ook helpen in een dergelijke situatie? Weet je wat, laat ik het nog eens proberen! Het gaat niet om corrigeren of afwijzen. Het gaat over nieuwsgierig zijn en leergierig. En dat gaat gepaard met alle mildheid en een vriendelijke glimlach. Lief leven.

DANKBAARHEID

Dankjewel denken helpt in die milde mindset. En dankbaar ben ik, voor dit avontuur. Dankjewel Stacey Smith voor de uitnodiging bij Boom Chicago. En dankjewel Richard Roling, en Jan Pieter Maaijwee voor de gave training en het vertrouwen. Dankjewel Sabine de Bruijn voor je luisterend oor, je eeuwige support en je trotse tranen. Dankjewel Remko van der Drift voor een mooie podcast, waar je me laat shinen in alle kwetsbaarheid.

En dankjewel zelf, Pitje. Voor dat je toch maar weer mooi de uitdaging aan bent gegaan én dat je jezelf hersteltijd gaf. Want ik had ‘m nodig.

En jij?
Wat heb jij nodig?

Was getekend, Cindy Pittens aka Miss Curly mc Stairway