YESMEM! persoonlijk leiderschap
    Improvisatie-mindset als anker

MISS CURLY'S STAIRWAY TO HELL


On a stairway to hell ja! Zo voelde het wel even – toen ik ja zei tegen de uitnodiging om mee te doen met ‘Improvision, a song contest’ bij Boom Chicago. Toch zei ik ja. Maar waartegen? 

What?!

Een beetje context. Boom Chicago is een bekende comedy club in Amsterdam, waar (internationaal) standup comedy en improvisatietheater een podium krijgt. Zij organiseren een livestream improvisatie variant van het Eurovisie Songfestival. 6 acts die een titel krijgen van het publiek. Ter plekke improviseren ze een lied, onder begeleiding van een improvisatie pianist.
En ik doe mee, als Miss Curly mcStairway, een fictief karakter uit een fictief land: Australemenarica.

But why?

Starende ogen (publiek/camera’s) zijn een groot signaal aan de hersenen, dat er iets niet veilig is. Onvoorspelbaarheid (lees: improvisatie) is een andere grote bedreiging voor ons instictieve brein. Zingen is voor de meesten spannend. Het is een expressievorm met een directe link met je adem. De snelweg naar je ziel, wordt zingen ook wel genoemd. Zoveel kwetsbaarheid en spanning in 5 minuten. Waarom zou je in ‘s hemelsnaam meedoen? 

LOVIT!

Om te beginnen mijn enthousiasme: VET om hiervoor gevraagd te worden! Weer een kans om mezelf te laten zien in mijn vak! Ik wil graag groeien in naam én, belangrijker nog in skills en mindset. Daarvoor zijn kilometers en exposure nodig. Ik sta nergens liever dan op een podium; om te spelen én de magie van improvisatietheater te beleven. Zeker na ruim een jaar corona-nostage-tijd. Dus: JA!

Vrúger

Vroeger zou ik mijn kop in het zand hebben gestoken tot 15 mei, de avond ervoor gaan stappen en (te) veel drinken. Om de volgende dag met een rauwe keel en twee theezakjes onder mijn ogen het podium op te stappen. "Als je je best niet doet, kun je ook niet falen..." Dat is geen goed voorbeeld van persoonlijk leiderschap. Wel persoonlijk, maar weinig leiderschap, zogezegd. 

Maar hoe dan nu? 

Ik stelde me voor hoe het zou zijn, toen ik had toegezegd. Mijn brein ging ijverig aan de slag met gevaren bedenken. “Je bent niet mooi en goed genoeg om jezelf serieus te nemen”,  “Jij hebt nog nooit een lied geïmproviseerd dat tekstueel lekker in elkaar zit”, “Je wordt op social media afgemaakt”. Mijn brein verzon legio aan geloofwaardige redenen om niet deel te nemen. Simpelweg om onveilige omstandigheden te vermijden. Bedankt brein! Niet helpend.

Then what?

Ik bevond me in mijn paniekzone. Toch ging ik de uitdaging aan. Ik heb namelijk, met inzicht in faalkunde, groeimindset en natuurlijk een geoefende improvisatiemindset, vertrouwen in het proces wat zou volgen. Al kon ik dat vertrouwen niet meteen voelen. Wat ik wel mee maakte? Een paar nachten nauwelijks slapen, een overactief brein en werk wat er onder leed. En ik had een hoop emotieregulatievaardigheden nodig om de spanning te verdragen. 

Het wordt beter.

Niet vanzelf though. Emotieregulatie gaat over durven waarnemen van gevoel en gedachten en het delen ervan met een lief mens of papier. Groeimindset gaat om telkens het eerste kleine stapje zetten in het proces ernaar toe. Dus ondanks de spanning en destructieve gedachten, actieve keuzes maken die me gaan helpen. Stappen die misschien niet comfortabel voelen, maar ook niet paniekerig. Een beetje freeweelen in mijn leerzone. Of zullen we 'm lefzone noemen.

Freeweeling in the lefzone

Welke naam krijgt mijn karakter? Welke outfit krijgt ze aan? Welke stem heeft deze vrouw? En bij elke stap hoorde ook acties, zoals sparringspartners zoeken, die er misschien wel iets van vinden, (graag zelfs). Kleding aantrekken en de confrontatie aan durven met mijn ideeën over wat er niet mooi genoeg is aan mij, tot ik vond, waar ik me comfortabel in voelde. Durven twijfelen en durven kiezen, ondanks twijfel. En ik kies voor de aanwezigheid en overleg met mensen die ik vertrouw. Waarbij ik durf te falen, zonder dat ik bang ben wat de ander van mij denkt. 

Ik besloot tot een uurtje zangles, voor wat tips en trics over stemgebruik. Die eerste keer zingen als Miss Curly, voor 1 persoon publiek (de zangjuf). Daar overwon ik weer een stukje spanning. Langzaam kreeg het karakter meer vorm. Ik leerde haar beter kennen door haar stem te gebruiken en horen. 

En daarna een training van solo-improvisatieheld Richard Roling. Ik moest me bewust overgeven aan zijn regie en opdrachten. Telkens een stapje spannender en weer nieuwe oordelen: “oh help… in de microfoon zingen” en “oh god, al mijn associaties gaan over ellende en drama in het leven, dat is toch niet de bedoeling”. Maar ieder stapje ook een beetje vertrouwen gewonnen: “dan lach je er toch bij?”. En we ontdekten hoe ik mijn associaties kon laten bestaan én ze een positieve wending kon geven. 


Eind goed al goed?

En aan het einde van die training, stond ik in glitterjurk, op hakken, voluit te zingen én te genieten van de liedjes die van mijn snelweg naar de ziel kwamen. Sinds die tijd voelde ik  meer vertrouwen en is de show van zijn plekje in de paniekzone verschoven, naar mijn lefzone. Vandaag woensdag, voel ik de spanning wel weer. Nog een paar nachtjes slapen… 

Was getekend, Cindy Pittens




Deel twee lezen? Klik hier!




 
 
 
E-mailen
Bellen
LinkedIn